Am I?

Η γλώσσα είναι εξαίσια. Μέσω των λέξεων, των καταλήξεων, των προθέσεων, των σημείων στίξης, των συνθέσεων αποτυπώνεις τις βαθύτερες σκέψεις. Τις αποστέλλεις στους δέκτες που επιθυμείς. Είτε απροκάλυπτα είτε ως επί το πλείστον διακριτικά, διπλωματικά, στοχευμένα. Εναπόκειται στη διάθεση του άλλου να τις αντιληφθεί.

Ο ίδιος ο εαυτός σου, όμως, τι αντιλαμβάνεται από τα έτερα ερεθίσματα; Υπάρχουν στιγμές που θεωρεί πως όλα απευθύνονται σε αυτόν. Κάθε λέξη, κίνηση, αφιέρωση, μουσική, εικόνα θαρρεί πως είναι ένα κάλεσμα, ενώ στην τελική μπορεί να είναι τυχαίο. Άλλες φορές αποκλείει κάθε πιθανή σύνδεση, ακόμη κι αν υπάρχουν ελπίδες.

Περίεργα όντα και οι άνθρωποι. 

Φοβούνται.

Δε μοιράζονται το αίσθημα.

Να γίνει συν-αίσθημα.

Στοχευμένες καταγραφές

Αδυνατώ να αποσαφηνίσω αυτό που συμβαίνει. 

Η εγκεφαλική καθήλωση καθιστά 

αδύνατη την αποτύπωση σκέψεων με εξωραϊσμένο τρόπο.

Ανέφικτη η ποιητική ή δοκιμιακή δομή.

Φαίνεται αρκετή η καταγραφή μιας σειράς λέξεων.

Ισχυροί κλονισμοί τα τεκταινόμενα

τοπικού, εθνικού και δη παγκοσμίου επιπέδου.

Μη αμελητέα η απαιτητικώς φορτωμένη καθημερινότητα,

που σε πιέζει για ένα μέλλον πολλά υποσχόμενο.

Θεωρητικά όλα εξαρτώνται από σένα.

Αντικειμενικά σταθμίζεις κι εξωτερικές παραμέτρους.

Ενώ, όμως, μπορείς να αντιμετωπίσεις εξωτερικούς παράγοντες,

συμπεριφερόμενος αχάριστα επιτρέπεις σε εσωτερικούς να σε αλυσοδέσουν.

Τόσα χρόνια τώρα είχες αποφύγει κάθε είδους εθισμό.

Κάποιες προσκολλήσεις ήταν φυσικά όχι τόσο επίπονες,

όσο χρονοβόρες.

Μολαταύτα έντεχνα, αυτοβούλως ή μη τις απέλασες.

Ως δια μαγείας - μάλλον λόγω πλάνης -

αυτή η κατάσταση επέστρεψε'

κυριολεκτικά δριμύτερη.

Όσο θεράπων κι αν είναι ο χρόνος

και να κλείνει τις πληγές,

οι ουλές μένουν 

ανεξίτηλες τοιχογραφίες

στο οχυρό της καρδιάς.

Η απαισιοδοξία κορυφώνεται

όχι λόγω της αδράνειας,

αλλά εξ αιτίας της πολλαπλότητας του ζητήματος.

Ω, ναι. Πολλοί είναι οι υπαίτιοι.

Ο ένας δεν αναιρεί τον άλλο.

Ούτε εξαίρεται κάποιος πλέον.

Η μανία καταδιώκει αμφοτέρους.

Τα όνειρα διακατέχονται από τις φιγούρες τους.

Συνάμα δε, είσαι κι εσύ ουλή για κάποιους.

Ενστικτωδώς, φανερώς, ομολογουμένως.

Η φαιά ουσία τείνει προς υποχώρηση 

και μετ' ευγένειας ζητείς αποχώρηση.

Συμπέρασμα; 

Η δική σου ναρκισσιστική απογοήτευση

δεν είναι αυτόχθων στην ψυχή.

Πολίτης του κόσμου όλου,

ανθρωπάριων που αισθάνονται αναλόγως

- πολλάκις ίδια ευθύνη - δικής σου.

Όταν προφανώς ή μάλλον πασιφανώς

λύση δεν υπάρχει,

στην άλλη δε περίπτωση ελπίδα

δημιουργίας κάτι νέου δε διαφαίνεται στον ορίζοντα,

προσπαθείς; 

Είναι, πραγματικά, δική σου επιλογή.

Η παραίτηση είναι δειλία. 

Μέχρι τέλους θα προσπαθήσεις,

είτε απογοητευτείς και απογοητεύσεις

είτε όχι.

Συναρπασμένος 

από παλιά και νέα,

δίχως ματαιοδοξία

άδραξε ευκαιρία.

Ο χρόνος είναι καλός αρωγός.

Η προσωπική συνειδητοποίηση μέσω της έκφρασης, καλύτερος.

Αναδρομική λήξη

Επωμίζομαι ευθύνες.
Όφειλα να απομακρύνω κάθε κόκκο σκόνης.
Το αίσθημά σου έβρισκε ανάκλαση σε θολό καθρέφτη.


  Αφιερώσαμε χρόνο σε πάθος, στιγμές, πράξεις, Τελικά, αποδείχθηκαν λιγοστά μπρος στο άλλο συναίσθημα που φανερά μας ένωνε. Μας ενώνει. Θα, επίσης.
Θα αρνηθώ τη δήλωσή σου πως μονάχα εσύ έτρεχες ως κυν ερωτευμένος σε αυτή τη σχέση. Καθότι αφεντικό δεν είμαι. Ποιος είναι της καρδιάς αφέντης; Άφεση, εντούτοις, νοείται αμοιβαία υπό την έννοια της ανοχής - ελλείψει αμοιβαιότητας.Αυτής της πολυπόθητης αρχής η οποία μεν προσδιορίζει συνθήκες, θρησκείες και θεωρίες, παλεύει δε στον έρωτα να βρει ανταπόκριση. Αν υπάρχει, δύσκολο να διατηρηθεί δεν είναι. Τη γέννηση αυτής κανείς δεν την εγγυάται.
  Ιδίως όταν δεν πιστεύεις στη δύναμή της,
  όταν υποκριτικά αμφιβάλλεις για την ύπαρξη του έρωτα,
  όταν τυπικά διάγεις βίο εξορθολογισμένο,
  τότε... Τι;
Απλώς, ανακαλύπτεις τη χρονική εκείνη στιγμή που η εφηβεία διαρρηγνύει την καρδιά σου.
Στιγμή αναθεώρησης. Τυπικής και ουσιαστικής.

Τις ευθύνες, που επωμίστηκα, εκεί βασίζω. Ο σύνδεσμος είναι αιώνιος, διακρατικός. Δεν έχει σημασία σε ποια γλώσσα θα σου το πω, αλλά γνωρίζεις πως θα ισχύει ες αεί.

Άφεση και πάλι. Αυτή τη φορά εκλιπαρώ εσένα. Δεν πρόκεται περί άδοξου τέλους. Χαίρεις της εκτίμησής μου που σεβάστηκες την απόφασή μου.

Δε διακρίνω τέλος. Η διευθέτηση έπρεπε να γίνει νωρίτερα. Παράλειψη που βαραίνει εμένα. Για όσους συναντιούνται στη ζωή ισχύει η συνύφανση του τυχαία με το μοιραία. Ως το τέλος μαζί θα περπατάμε. Χέρι χέρι. Διαχρονική στάση σώματος κι ένδειξη μεγαλείου. Αείμνηστες και οι υπόλοιπες, οι παροδικές και υποδεέστερες εν γένει.

Με αναδρομή κάποιων μηνών σου καταθέτω συναισθήματα, τα οποία δυστυχώς δεν έφθασαν ούτε θα φθάσουν ποτέ τα δικά σου. Μπορεί στον έρωτα εσύ να έδωσες εννιά κι εγώ μονάχα ένα, η σχέση, ωστόσο, που δημιουργήσαμε, επάξια λαμβάνει άριστα.
Ακόμη κι αν αποφύγουμε τη βαθμοθηρία, μας κυνηγούν άλλα θηρία. Θύμα, όμως, ποτέ δεν ήσουν.

Γκρι σκέψεις του θέρους

Κι εκεί που σε τυλίγει μια μελαγχολία.
αντιδράς - γράφοντας ένα ποίημα.
Το γνωρίζεις' δεν είναι η λύση,
μολαταύτα ικανοποιεί τη λήθη.
Βλέπεις τους άλλους γύρω να γελούν,
ακατάπαυστα να μιλούν,
υποκριτικά να χαμογελούν.
Δεν είναι ειλικρινείς.Κρύβουν τον πόνο.
Απολαμβάνουν την Ημέρα(;)

"Άδραξε την Ημέρα"
Τούτο έχουν στο μυαλό - προσωρινά τουλάχιστον.
Αναζητούν διόδους να απαλύνουν τις πληγές
του σήμερα, του χθες, του αύριο.
Κι εσύ, προσπαθείς να ξεχωρίσεις μες στο πλήθος
- έστω δείχνοντας ευτυχής -
Δεν είσαι τέλειος. Ποτέ δεν ήσουν!

Για κάποιους, ωστόσο, φαντάζεις.
Ενδόμυχο μου μυστικό:
η επιθυμία να σε βλέπω να προσπαθείς
να γίνεις...

Μελαγχολία. Εξαϋλώθηκε. Η δική σου;

Ποίμνιο αγάπης

(συνέχιση προβληματισμού περί λεξιλαγνείας και κατ' επέκταση περί υποκουλτούρας)

Αρχέγονη η τάση του ανθρώπου να μαζοποιείται.
Αιώνιο ένστικτο των ζώων να σχηματίζουν αγέλη.

Πολλές οι ωθήσεις προς τούτη την επιλογή. Μα, κυρίως,
ο φόβος. Αυτή η αδυναμία που διαθέτει τόση δύναμη.
Φοβάσαι μήπως δε γίνεις αποδεκτός. Ποιος χρήζει τους άλλους
αρμόδιους να σε κρίνουν;

Κοιτώ γύρω. Βλέπω.
Ύπαρξη προβλημάτων. Προβληματική ύπαρξη.
Τα μεγέθη ποικίλλουν, όπως κάθε μέγεθος, άλλωστε.
Μεγάλος, μικρός. Μια προφανής ιδέα.

Πανάκεια, συνεπώς; Πολλές και αναποτελεσματικές.
Κατηγοριοποίηση και ανικανότητα επιλογής.
Υποκριτική, μαζική κι ευτελής διασκέδαση;
Ρηχό.
Πομπώδεις, φιλοσοφημένες και αντισυμβατικές αναζητήσεις
στην εμποτισμένη με αλκοόλ και ουσίες χλόη ενός απόμερου πάρκου;
Βαθύ κι επώδυνο.

Η διαφορά στους φορείς, φέροντες και υποφέροντες τούτους
φαντάζει τεράστια' είναι, ωστόσο, μηδαμινή. Διότι σνομπ
μπορεί να είσαι είτε σου φαίνεται είτε όχι.
Ταιριάζετε μέχρι αηδίας, εσείς οι λαϊκοί αοιδοί και οι φθηνοί φιλόσοφοι,
καθώς αναζητείτε την ευτυχία στη μία μόνο όψη της ημέρας:
ή στο φως ή στο σκοτάδι...

«Αγαπάτε αλλήλους». Εύ-βηχο πολύ.Διαχρονική ατάκα.
Πώς, μα πώς, ν' αγαπήσεις τον άλλον όταν τον μισείς γι' αυτό που αγαπά;
Ίσως η λύση είναι να γνωρίσεις πρώτα τη δική του αγάπη.
Διστακτικά,
επιφυλακτικά,
αλλά ειλικρινά.

Κι αν αυτή η αποδοχή οδηγήσει σε εξομοίωση της κοινωνίας;
Θα χαθεί δηλαδή η αξιολάτρευτη και δη πολυπόθητη ποικιλομορφία;
Αλίμονο.
Όμοια ακούρδιστα σώματα παντού,
που εθελοτυφλούν.

Όταν έχεις το ισχυρότερο φως απέναντί σου,
όσο τυφλωμένος και να είσαι θα δακρύσεις.
Ας δημιουργηθεί ποίμνιο αγάπης και η πολυφωνία,
η ποικιλομορφία και καθετί πολυδιάστατο θα
διασωθούν στο βωμό της θείας κατανόησης.

(Εμπνευσμένο από συζήτηση με ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου)

Ονειρεύτηκα τον Edgar Allan Poe

Μα, δεν έγειρα πάνω στην καρδιά μου
για να δω εφιάλτη,
μαύρες και μακάβριες εικόνες.

Η καθημερινότητα μας
γίνεται ορατή κι επαναλαμβάνεται
διαφοροποιημένη στον ύπνο μας.

Τόσοι μήνες ευτυχίας με
μικρά κι αμελητέα προβλήματα να γεννιούνται
κι όμως, κανένα δυσάρεστο όνειρο.

Χθες είδα τον Poe - το γνωστό - με ξεκούρδιστη
κιθάρα ν' απαγγέλλει την αυτοβιογραφία του.
Σε φίλησε σταυρωτά, προτού σε παραδώσει σε μένα.

Ναι, ήσουν κι εσύ εκεί. Είχες καταφέρει
να έλθεις παρά την απόσταση, παρά τον πόνο.
Με κοιτούσες έχοντάς με αγκαλιά.

Το κλίμα ήταν δακρύβρεχτο.
Όλοι μάς άφηναν διότι δεν άντεχαν την εικόνα.
                                                                               Ο Poe  τότε πέθανε.

Εσύ τον έβλεπες νεκρό' εγώ έτρεφα
ελπίδες αναγέννησης.
Με φίλησες και τον ξέχασα.

Ήσουν καθ'όλη τη διάρκεια κοντά μου,
παρόλο που κάποια στιγμή έπρεπε
να γυρίσεις στα δρύινα βαρέλια σου.

Ομολόγησες πως ήταν σαγηνευτικές
στιγμές παρά το λίγο που κράτησαν.
Υπερβήκαμε τη φύση.

Πώς να ξεχαστεί το έντονό σου βλέμμα,
                                               η ερωτική φωνή,
                                                          τα τρυφερά άκρα;

Μάλλον δεν ονειρεύτηκα τον Poe, αλλά εσένα.
Αυτός ήταν κομπάρσος
σε τούτο το ερωτικό κατασκεύασμα.

Δεν ήταν εφιάλτης αυτό που είδα.
Αυτό το όνειρο θερινής νυχτός.
Ήταν προοικονομία.

(Real dream as seen - 1.6.'13)