Κραυγή σιωπής

Πονάω.
Οδύνη που κυριεύει όλο το σώμα.
Δεν μπορείς να το δεις, να το ακούσεις.
Αισθήσεις που απαιτούν όργανα.
Ίσως να το νιώθεις.

Πονάω,
όταν μόνη περνάω κάποια βράδια.
Το αποφεύγω αναζητώντας απάλυνση
σε κάθε είδους ηδονή - τρυφερή ή τρυφηλή.
Πανάκεια η αξιοπρεπής διαβίωση αρκεί
να προλάβεις να νιώσεις.
Να αισθανθείς.

Πονώ.
Βραχύβια δάκρυα υγραίνουν τα σκεπάσματα.
Δίχως λυγμούς. Περιττεύουν τα λόγια.

Κανείς δε γνωρίζει τι κάνουμε μόλις πέφτει το σκοτάδι.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,
η αμφιβολία ανυπαρξίας ψυχής
δυναμώνει το πείσμα για ζωή.



(26.10.2013)