Συνουσία παρόντος

Ακούγεται πως αυτό, που έρωτας ονομάζεται,
όρεξη για ζωή απλόχερα χαρίζει.
Και σε μένα μοναχά
καταραμένη αναβλητικότητα κυριαρχεί.
Φρικτός και ψυχοφθόρος δικτάτορας
μού μασάει τα σωθικά,
με αλυσοδένει
και σε επώδυνο λήθαργο με καταδικάζει.

Επώδυνες βραδιές
που δεν κατευνάζονται
ούτε από την υπέρτατη απόλαυση
ούτε από αγγίγματα ασφαλείας.

Φλεγόμενο αλκοόλ ποτίζει και μουδιάζει
τα ματωμένα ούλα,
την τρεμάμενη σταφυλή,
τα τραχέα και ξηρά χείλη.
Αναζωογόνηση ο υγρός πίδακας των στομάτων.
Γλυκάνισος, καπνός και μέντα είναι τούτη η άνοιξη.
Μια ευαίσθητη εποχή, που γύρη εκτοξεύει και την κολλά
στον τόσο περίτεχνο ιστό του αραχνιασμένου ημισφαιρίου.

Και το κουβάρι μεγαλώνει. Ο κόμπος πονεί.
Δυσεπίλυτος γόρδιος δεσμός. Το ξίφος θα τον σχίσει;

Μα, κάθε εξεταστική πλημμύρα αγαλλίασης;

Κόκκοι μαύρης άμμου

Είναι τρομακτικά εκπληκτικό
τι σου επιφυλάσσει το αύριο'
πράγματα που στιγμιαία σκέφτηκες
ή αμφισβήτησες
λαμβάνουν χώρα.
Όχι στο χώρο των ονείρων.
Μια αιφνίδια μετουσίωση.
Πόσο εύκολα τροποποιούνται οι κοσμοθεωρίες
και οι νοοτροπίες;
Γνωρίζεις πως λογικά το ουράνιο τόξο θα εμφανισθεί
μετά την καταιγίδα.
Θες παρά ταύτα με τα μάτια σου να το δεις,
για να το απολαύσεις.
Μια ιδέα που σε τρέφει με σθένος
μόλις ενσαρκωθεί στο πεδίο της μάχης της ζωής.
Ή με τη ζωή;
Δεν μπορείς να εναντιωθείς στον ίδιο σου τον εαυτό.

Αέναη εναλλαγή το φως με το σκότος.
Όχι έριδα.

Ο ήλιος καίει πάνω από τη σκούρα ήπειρο
και οι πυραμίδες λάμπουν.

Ω, γλυκυτάτη συνουσία,
αναμειγνύεις πολιτισμούς
και περήφανη διαβαίνεις,
διότι
διαχωριστική γραμμή
δεν πέρασες.

Ένα κλειδί του σολ για τις καρδιές μας

Κάθε σου φωνήεν
ένα σκίρτημα στον πνεύμονα
και κόβεται η ανάσα.

Εισπνέω κουράγιο και πυγμή
στο πούρο που κρατάμε.

Υποκρισία η χλιδή,
όταν συνουσιάζεται η τέχνη.

Στα σκοτάδια θα σε ανταμώσω πάλι,
'κει που ο λόγος περισσεύει
και πάλλεται η γλώσσα
στους ρυθμούς της μηχανικής οκτάβας.

Οι πολύτιμοι λίθοι σου
φωσφορίζουν από τη λάμψη μας.

Μυστήριες λαγνείες

Να ερμηνεύσω τούτη την έμπνευση,
δε δύναμαι.
Τα συναισθήματα παγιωμένα'
η πάχνη του χειμώνα τα καλύπτει.

Πυκνά, ωστόσο, επανέρχονται
τα στομαχικά σφιξίματα.
Εκείνα τα στιγμιαία
που το σώμα αγκυλώνουν
και το αίμα στην καρδιά
με δυσκολία φέρουν
                         - κάθε φορά
που άγγιγμά σου φαντασιώνομαι.
Μα, δεν είναι φαντασία.
Η πραγματικότητα είναι εδώ
κι εσύ δίπλα μου.
Νοιώθω το ενδιαφέρον σου
να καίει τα λεπτά -
εκτοξευμένος κεραυνός
που σιγοκαίει ξερές βάτους.

Ποιος θα κάνει την αρχή;
Τόσο πρόσφατα σ' απέκτησα στο νου, στην καρδιά,
ενώ ήσουν καιρό εδώ.
Ποιος θα κάνει την αρχή;
Κι αν υπάρξει τέλος;
Δεν είναι συνετό σε μια οριοθετημένη ζωή
τούτο να φοβόμαστε.

Δεν είναι δειλία, μυστηριώδη τύπε.
Μπορείς να παρερμηνεύσεις τα στοχευμένα σημάδια;
Προέρχονται από την καρδιά.
Ο εγκέφαλος συνάμα εμμένει και
σ' αποζητεί διαρκώς.

Όποτε δώσει εντολή,
θα κινηθούν τα άκρα.

Ακροβατώντας σε χείλη

Έπρεπε, προτού φύγεις, να πάρεις
κάτι για ισορροπία:
μια ομπρέλα, ένα κοντάρι,
κάτι που θα σε διατηρούσε εκεί πάνω.

Η άνοδος ήταν δύσκολη.
Πόσες Σκύλλες εξημέρωσες
και πόσες Χάρυβδες πλησίασες,
προσέχοντας Στυμφαλίδες όρνιθες μη σε πληγώσουν;

Και τα κατάφερες! Ώσπου ο βράχος που σε σήκωσε,
κατρακύλησε.
Δεν ήταν πως ήθελες να κατέβεις. Ήταν, όμως, ένας
μέντορας. Ο δικός σου.

Και όταν τα σύννεφα διασχίζεις,
αναμνήσεις χρειάζεσαι για σθένος.

Αμφιταλάντευση. Τάση για αδράνεια.
Όχι!! Κραυγή εκκωφαντική και
το αγέρωχο φλαμίνγκο
ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά του
στο άπειρο να φθάσει.

Καλωσόρισες κι εσύ...

Για μια ακόμη φορά
η ρουτίνα δεν είναι σύμμαχός μου.
Μέσα στη μηχανική ημέρα
ξεπροβάλλουν ρεύματα ετεροκαθορισμένα'
με λόγχη ερωτισμού αλιεύουν τη ματιά σου.

Δυναμικό ανάστημα, ερυθρές νότες,
μυστηριώδες βλέμμα, ευρωπαϊκή φινέτσα.

Πόση αίγλη αιωρείται... Συνολικά;
Αμφίβολο.
Κανείς δε συγκεντρώνει όλα τα ιδεατά στοιχεία.
«Γιατί;», ρωτάς.

Δεν το επιτρέπει ο έρωτας.

Κραυγή σιωπής

Πονάω.
Οδύνη που κυριεύει όλο το σώμα.
Δεν μπορείς να το δεις, να το ακούσεις.
Αισθήσεις που απαιτούν όργανα.
Ίσως να το νιώθεις.

Πονάω,
όταν μόνη περνάω κάποια βράδια.
Το αποφεύγω αναζητώντας απάλυνση
σε κάθε είδους ηδονή - τρυφερή ή τρυφηλή.
Πανάκεια η αξιοπρεπής διαβίωση αρκεί
να προλάβεις να νιώσεις.
Να αισθανθείς.

Πονώ.
Βραχύβια δάκρυα υγραίνουν τα σκεπάσματα.
Δίχως λυγμούς. Περιττεύουν τα λόγια.

Κανείς δε γνωρίζει τι κάνουμε μόλις πέφτει το σκοτάδι.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,
η αμφιβολία ανυπαρξίας ψυχής
δυναμώνει το πείσμα για ζωή.



(26.10.2013)

Οι πυξίδες αποπροσανατολίζονται στο βορρά

Νότες καπνού, σταγόνες αλκοόλ μετά βοτάνων,
αρχαίοι σκανδιναβικοί βρυχηθμοί
και η διέγερση αποθεώνεται.
Διπολική ζωή με μνηστήρες να καραδοκούν.
Αγέρωχος ο κατακτητής, τρυφερός ο ιππότης.
Και τότε φθάνει η γνώριμη στιγμή του διλήμματος
«Όμοιος ομοίωι αεί πελάζει» ή όχι;
Ο νικητής τα παίρνει Όλα.
Με διακινδύνευση της υπόληψης.

Ποιος από εσάς νοιάζεται για τις φήμες;
Όλοι οι δήθεν αστοί, όμως, τις ορέγονται!
Γεμίζουν τις βρώμικες ψυχές τους.
Μια ικανοποίηση της στιγμής.
Απογυμνώνουν κάθε εναπομείναν αίσθημα
και το τυλίγουν με κακεντρέχεια.
Με ευσπλαχνία - κατ' επίφαση.
Ο ανασφαλής θ' ασχοληθεί. Ο σώφρων γιατί;
Αίσθημα που πηγάζει από την αριστοτελική κοινωνικότητα.

Το ευτυχές εν τέλει ποιο είναι;
Κάποιο το βρίσκουν. Εγώ (;) Εσύ;
Οι πρόσκαιρες εξορμήσεις ή
η αέναη πραγματικότητα;
Άμα προσθέσεις τις μεμονωμένες
διάσπαρτες στιγμές,
θα σχηματίσεις μια ζωή.
Αυτό μας δίνει ζωή.

Κράτα πάντοτε τις αναμνήσεις
για να ξέρεις τι θ' αναζητήσεις
μέσα στο παγερό μέλλον.
Άναψε πυρκαγιές στα σωθικά σου
με αείμνηστες απόκρυφες και μη
ενέργειες. Αντιδράσεις, δράσεις. Δράσε.
Από τη φλόγα αυτή θα εκκολαφθεί
το αληθινό σου είναι.

Μεσάνυχτα στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης.
Ο βασιλίσκος απελευθερώθηκε
και μαρμάρωσε τις τρεμάμενες ψυχές.
Πανεπιστήμονες όλοι σας;
Δεν ξέρετε, όμως, τίποτα.

Ίαση η απόδραση

Σαν φιλμ φωτογραφικής περνούν στα μάτια εικόνες

συναισθηματικά φορτισμένες.

Χαράζονται αιχμηρά

οι ρομαντικά μακάβριες καταστάσεις

που μάλλον βρίθουν υπερρεαλισμού.

Δεν είναι πιστευτές.

Αιώνια το μέσα βασανίζουν.

Η αγάπη, εντούτοις, τον πόνο καταπραΰνει.

Η δική της. Η αιωνόβια.

Επανατοποθέτηση στα επίγεια.

Το ανοιχτό κουτί της Πανδώρας

απελευθέρωσε λαίλαπα επώδυνα καυστική.

Άργησε.

Έσβησε.

Ο ακανθώδης θάμνος επλήχθη από ξηρασία.

Ουδεμία υγρασία από δάκρυα για αναγέννηση.

Δρυΐδες μονάχα στη σκέψη εμμένουν,

καθώς βελανίδια λόγους εκσφενδονίζουν.

Η φύση; Απρόβλεπτη.

Τι επιφυλάσσει; Μαγικό.

Γοητεία από το διαφορετικό.

Αναπόφευκτη επιστροφή στην αφετηρία.

Διχασμένος όντας.

Πολλάκις ανάλογα ζητήματα σκεπτόμενος.

Ριψοκίνδυνο πνεύμα που πήρε την πρωτοβουλία.

Πληγώθηκε;

-        -  Σε ωθώ, βρες κουράγιο.

-        -  Πληθώρα οι ικανότητές σου.

-        -  Δε σε θέλω. Θέλω εμάς. Στάσου καλώς.

Άδοξοι διάλογοι μάταια τελειώνουν.

Αστεία ή ελπιδοφόρα η αίσθηση

πως στο πρόσωπό του απευθύνονται (;)

Η ποίηση γνωρίζει τα πάντα.

Χαμένοι στο πλήθος των διαπραγματεύσεων,

Στα αρώματα της Ανατολής,

Στην αγέρωχη στάση του Βορρά,

Στο μοντερνισμό της Δύσης,

Στην προσήνεια του Νότου.

Εκεί όπου οι ήπειροι ενώνονται,

η επαφή γεννιέται.

Τεχνοκρατική και θερμή  η ημέρα,

ρευστή και υγρή η νύχτα.

Λησμονείς; Αμφίβολο.

Απέριττη η συνειδητοποίηση

ότι τω όντι υφίσταται η

άγνοια για το αύριο.

     

 (Turkey, 2013)        

     

Άδοξη περηφάνια

Διαλογίστηκε και αποφάσισε'
η φυγή ή το κρύψιμο
δεν ήταν λύση,
προτιμότερη η σωτηρία της περηφάνιας.
Αδιανόητο να απαρνηθεί τις αγάπες του,
διότι είτε τις διεκδίκησε είτε όχι
πολέμησε και πόνεσε
ενδότερα
να τις σιμώσει.

Μασκαράς δεν ήταν
με υποκριτικά γέλια να παρουσιαστεί,
κωμικοτραγικό αρχαίο προσωπείο
να φορέσει.
Γιατί να προδώσει τη δίοδο
για το δικό του άστρο ευτυχίας;
Ποιον άλλον τάχα θα ικανοποιούσε;
Δεν ήλπιζε σε συγκαταβατική πορεία.

Το προκαλούμενο εν τέλει συνονθύλευμα
τη σάρκα του ωσάν αγκάθι άγγιξε.
Αποτυπώθηκαν λέξεις και βλέμματα στη μνήμη του
σαν φωτογραφία εποχής.
Τι να έπραττε;
Να την έκρυβε μες στο συρτάρι της ψυχής;
Οι φωτογραφίες είναι για να τις βλέπεις,
να τις δείχνεις,
να μοιράζεσαι τις στιγμές.
Είδος τέχνης, άλλωστε, κι αυτές.

Ω, ναι. Αποφάσισε και τοιουτοτρόπως ενήργησε.
Μετάνοια ουδεμία.
Η αποφασιστικότητα στο μεγαλείο της.
Ώρα αρκετή μετά,
μοναχά μία δημιουργούμενη ένσταση:
μήπως φάνηκε τρελός;
Ποιος ομολογεί τον έρωτα,
όταν γνωρίζει πως μία μόνο διάσταση κατέχει;

Επέλεξε κατάδικος να καταστεί,
παρά τη λευκή ψυχή του με αίμα να λερώσει.
Αίμα από το σαράκι που εκεί καιρό βρίσκεται
καταχωνιασμένο.

Επιτυχής κλίση;
Η ανακούφισις, της ανακουφίσεως;

Αφανές ένστικτο

Ο ήλιος δε θα προβάλλει μεσάνυχτα,
όσο κι αν γονατισμένος εκλιπαρείς.
Δε θα εισακουστεί η επιθυμία σου
ακόμη κι αν η 'καλοπροαίρεση' σε σένα περισσεύει.

Απόβαλε την αδράνεια!
Δραπέτευσε
και με οδηγό τις φτερούγες του ανέμου
εξερεύνησε τα όνειρά σου.
Μοναχά μην κουραστείς να φυλάγεις
το θαύμα που δεν υλοποιήθηκε.
Θώπευσε το.

Θα υπάρξουν αλκυονίδες ημέρες
μέσα στη δίνη του χειμώνα - προσεκτικά!
Πλανεύτρες της ψυχής κι αυτές.
Έντεχνα μασκοφορεμένες.
Παγερά πρόσωπα που κρύβουν κάθε ρυτίδα συναισθήματος.
Σαν άγριος κισσός θα σε καταδιώξουν
και θα τυλίξουν την άγουρη ψυχή σου.

Τα άνθη γύρω αναστενάζουν και μοιρολογούν.
Λιποθυμούν μες στην ομίχλη.
Τα αποτελειώνει η υγρασία των νευρικών υποχθόνιων κινήσεων.

Κλαις; Ανώφελο.
Μη λησμονείς πως όλα είναι μες στην καρδιά. Ή στο μυαλό;
Γνωρίζεις;
Απλά αναλογίσου ποιο δεν μπορεί δίχως το άλλο να επιβιώσει.

Βουβοί ψίθυροι

Το ξημέρωμα απόψε μου 'φερε στο νου τα περασμένα'
μέσα στα στοιχειωμένα μονοπάτια του
διαβαίνουν οι αναμνήσεις, σαν ξωτικά, που χάθηκαν
στον κάμπο, μέσα σε σκοτεινό δάσος διαβήκανε
κι εκεί πια ξεχάσαν.
Η ψυχή μου μέσα τους επαγρυπνεί,
και μια ύπαρξη εκεί σαν γριά σκυμμένη
τα ξεφτισμένα όνειρα βουβή ξαναϋφαίνει
και δε μιλά'
τίποτα πικρόχολο δε λέει
μόνο αμίλητη και αγέρωχη κοιτάει και περιμένει.
Σεβάσμιο το πρόσωπό της και ας έχει διαπράξει λάθη στη ζωή της'
είναι ο νεανικός εγωισμός της που την κάνει να σιγεί.
Και ας προκαλεί στους τρίτους οργή. Όπως κι εγώ που τη συντηρώ.
Εντούτοις η ψυχή μου την οποία υφαίνει
θα την ευγνωμονεί
και δη περισσότερο
όταν βρει το κουράγιο
τω σώματι να με συναντήσει.
Ποτέ δε ζήτησα εγώ να με φιλήσει.
Αλλά με ώριμα χείλη να μιλήσει.

Αέναος πυθμένας

Δικό μου το λάθος! Όχι! Δε φταις εσύ.

Σου ζήτησα λίγο φως της χαραυγής,

όταν για σένα ήταν μεσημέρι

και υπάκουη την ξένη ετοίμαζες ζωή,

καθώς του Νόμου είναι η προσταγή.

Πέτρα καμιά κρίνα δεν έβγαλε ποτέ

κι εγώ στο βράχο έσπειρα χειμωνανθούς

και την ελπίδα, που πάει, να μαραθεί

να τη γελάσεις - θέλησα - με λίγη σου δροσιά,

ενώ οι υγροί πόθοι καίγανε τα άκρα σου

και νερό δεν απέμεινε ούτε στάλα.
Μυστήριο πλάσμα, μακράν πιο περίεργο από Σειρήνα,

ωσάν γοργόνα η σχέση μας - αμφίβια(;)

Δικό μου το λάθος. Όχι. Δε φταις εσύ...

Am I?

Η γλώσσα είναι εξαίσια. Μέσω των λέξεων, των καταλήξεων, των προθέσεων, των σημείων στίξης, των συνθέσεων αποτυπώνεις τις βαθύτερες σκέψεις. Τις αποστέλλεις στους δέκτες που επιθυμείς. Είτε απροκάλυπτα είτε ως επί το πλείστον διακριτικά, διπλωματικά, στοχευμένα. Εναπόκειται στη διάθεση του άλλου να τις αντιληφθεί.

Ο ίδιος ο εαυτός σου, όμως, τι αντιλαμβάνεται από τα έτερα ερεθίσματα; Υπάρχουν στιγμές που θεωρεί πως όλα απευθύνονται σε αυτόν. Κάθε λέξη, κίνηση, αφιέρωση, μουσική, εικόνα θαρρεί πως είναι ένα κάλεσμα, ενώ στην τελική μπορεί να είναι τυχαίο. Άλλες φορές αποκλείει κάθε πιθανή σύνδεση, ακόμη κι αν υπάρχουν ελπίδες.

Περίεργα όντα και οι άνθρωποι. 

Φοβούνται.

Δε μοιράζονται το αίσθημα.

Να γίνει συν-αίσθημα.

Στοχευμένες καταγραφές

Αδυνατώ να αποσαφηνίσω αυτό που συμβαίνει. 

Η εγκεφαλική καθήλωση καθιστά 

αδύνατη την αποτύπωση σκέψεων με εξωραϊσμένο τρόπο.

Ανέφικτη η ποιητική ή δοκιμιακή δομή.

Φαίνεται αρκετή η καταγραφή μιας σειράς λέξεων.

Ισχυροί κλονισμοί τα τεκταινόμενα

τοπικού, εθνικού και δη παγκοσμίου επιπέδου.

Μη αμελητέα η απαιτητικώς φορτωμένη καθημερινότητα,

που σε πιέζει για ένα μέλλον πολλά υποσχόμενο.

Θεωρητικά όλα εξαρτώνται από σένα.

Αντικειμενικά σταθμίζεις κι εξωτερικές παραμέτρους.

Ενώ, όμως, μπορείς να αντιμετωπίσεις εξωτερικούς παράγοντες,

συμπεριφερόμενος αχάριστα επιτρέπεις σε εσωτερικούς να σε αλυσοδέσουν.

Τόσα χρόνια τώρα είχες αποφύγει κάθε είδους εθισμό.

Κάποιες προσκολλήσεις ήταν φυσικά όχι τόσο επίπονες,

όσο χρονοβόρες.

Μολαταύτα έντεχνα, αυτοβούλως ή μη τις απέλασες.

Ως δια μαγείας - μάλλον λόγω πλάνης -

αυτή η κατάσταση επέστρεψε'

κυριολεκτικά δριμύτερη.

Όσο θεράπων κι αν είναι ο χρόνος

και να κλείνει τις πληγές,

οι ουλές μένουν 

ανεξίτηλες τοιχογραφίες

στο οχυρό της καρδιάς.

Η απαισιοδοξία κορυφώνεται

όχι λόγω της αδράνειας,

αλλά εξ αιτίας της πολλαπλότητας του ζητήματος.

Ω, ναι. Πολλοί είναι οι υπαίτιοι.

Ο ένας δεν αναιρεί τον άλλο.

Ούτε εξαίρεται κάποιος πλέον.

Η μανία καταδιώκει αμφοτέρους.

Τα όνειρα διακατέχονται από τις φιγούρες τους.

Συνάμα δε, είσαι κι εσύ ουλή για κάποιους.

Ενστικτωδώς, φανερώς, ομολογουμένως.

Η φαιά ουσία τείνει προς υποχώρηση 

και μετ' ευγένειας ζητείς αποχώρηση.

Συμπέρασμα; 

Η δική σου ναρκισσιστική απογοήτευση

δεν είναι αυτόχθων στην ψυχή.

Πολίτης του κόσμου όλου,

ανθρωπάριων που αισθάνονται αναλόγως

- πολλάκις ίδια ευθύνη - δικής σου.

Όταν προφανώς ή μάλλον πασιφανώς

λύση δεν υπάρχει,

στην άλλη δε περίπτωση ελπίδα

δημιουργίας κάτι νέου δε διαφαίνεται στον ορίζοντα,

προσπαθείς; 

Είναι, πραγματικά, δική σου επιλογή.

Η παραίτηση είναι δειλία. 

Μέχρι τέλους θα προσπαθήσεις,

είτε απογοητευτείς και απογοητεύσεις

είτε όχι.

Συναρπασμένος 

από παλιά και νέα,

δίχως ματαιοδοξία

άδραξε ευκαιρία.

Ο χρόνος είναι καλός αρωγός.

Η προσωπική συνειδητοποίηση μέσω της έκφρασης, καλύτερος.

Αναδρομική λήξη

Επωμίζομαι ευθύνες.
Όφειλα να απομακρύνω κάθε κόκκο σκόνης.
Το αίσθημά σου έβρισκε ανάκλαση σε θολό καθρέφτη.


  Αφιερώσαμε χρόνο σε πάθος, στιγμές, πράξεις, Τελικά, αποδείχθηκαν λιγοστά μπρος στο άλλο συναίσθημα που φανερά μας ένωνε. Μας ενώνει. Θα, επίσης.
Θα αρνηθώ τη δήλωσή σου πως μονάχα εσύ έτρεχες ως κυν ερωτευμένος σε αυτή τη σχέση. Καθότι αφεντικό δεν είμαι. Ποιος είναι της καρδιάς αφέντης; Άφεση, εντούτοις, νοείται αμοιβαία υπό την έννοια της ανοχής - ελλείψει αμοιβαιότητας.Αυτής της πολυπόθητης αρχής η οποία μεν προσδιορίζει συνθήκες, θρησκείες και θεωρίες, παλεύει δε στον έρωτα να βρει ανταπόκριση. Αν υπάρχει, δύσκολο να διατηρηθεί δεν είναι. Τη γέννηση αυτής κανείς δεν την εγγυάται.
  Ιδίως όταν δεν πιστεύεις στη δύναμή της,
  όταν υποκριτικά αμφιβάλλεις για την ύπαρξη του έρωτα,
  όταν τυπικά διάγεις βίο εξορθολογισμένο,
  τότε... Τι;
Απλώς, ανακαλύπτεις τη χρονική εκείνη στιγμή που η εφηβεία διαρρηγνύει την καρδιά σου.
Στιγμή αναθεώρησης. Τυπικής και ουσιαστικής.

Τις ευθύνες, που επωμίστηκα, εκεί βασίζω. Ο σύνδεσμος είναι αιώνιος, διακρατικός. Δεν έχει σημασία σε ποια γλώσσα θα σου το πω, αλλά γνωρίζεις πως θα ισχύει ες αεί.

Άφεση και πάλι. Αυτή τη φορά εκλιπαρώ εσένα. Δεν πρόκεται περί άδοξου τέλους. Χαίρεις της εκτίμησής μου που σεβάστηκες την απόφασή μου.

Δε διακρίνω τέλος. Η διευθέτηση έπρεπε να γίνει νωρίτερα. Παράλειψη που βαραίνει εμένα. Για όσους συναντιούνται στη ζωή ισχύει η συνύφανση του τυχαία με το μοιραία. Ως το τέλος μαζί θα περπατάμε. Χέρι χέρι. Διαχρονική στάση σώματος κι ένδειξη μεγαλείου. Αείμνηστες και οι υπόλοιπες, οι παροδικές και υποδεέστερες εν γένει.

Με αναδρομή κάποιων μηνών σου καταθέτω συναισθήματα, τα οποία δυστυχώς δεν έφθασαν ούτε θα φθάσουν ποτέ τα δικά σου. Μπορεί στον έρωτα εσύ να έδωσες εννιά κι εγώ μονάχα ένα, η σχέση, ωστόσο, που δημιουργήσαμε, επάξια λαμβάνει άριστα.
Ακόμη κι αν αποφύγουμε τη βαθμοθηρία, μας κυνηγούν άλλα θηρία. Θύμα, όμως, ποτέ δεν ήσουν.

Γκρι σκέψεις του θέρους

Κι εκεί που σε τυλίγει μια μελαγχολία.
αντιδράς - γράφοντας ένα ποίημα.
Το γνωρίζεις' δεν είναι η λύση,
μολαταύτα ικανοποιεί τη λήθη.
Βλέπεις τους άλλους γύρω να γελούν,
ακατάπαυστα να μιλούν,
υποκριτικά να χαμογελούν.
Δεν είναι ειλικρινείς.Κρύβουν τον πόνο.
Απολαμβάνουν την Ημέρα(;)

"Άδραξε την Ημέρα"
Τούτο έχουν στο μυαλό - προσωρινά τουλάχιστον.
Αναζητούν διόδους να απαλύνουν τις πληγές
του σήμερα, του χθες, του αύριο.
Κι εσύ, προσπαθείς να ξεχωρίσεις μες στο πλήθος
- έστω δείχνοντας ευτυχής -
Δεν είσαι τέλειος. Ποτέ δεν ήσουν!

Για κάποιους, ωστόσο, φαντάζεις.
Ενδόμυχο μου μυστικό:
η επιθυμία να σε βλέπω να προσπαθείς
να γίνεις...

Μελαγχολία. Εξαϋλώθηκε. Η δική σου;

Ποίμνιο αγάπης

(συνέχιση προβληματισμού περί λεξιλαγνείας και κατ' επέκταση περί υποκουλτούρας)

Αρχέγονη η τάση του ανθρώπου να μαζοποιείται.
Αιώνιο ένστικτο των ζώων να σχηματίζουν αγέλη.

Πολλές οι ωθήσεις προς τούτη την επιλογή. Μα, κυρίως,
ο φόβος. Αυτή η αδυναμία που διαθέτει τόση δύναμη.
Φοβάσαι μήπως δε γίνεις αποδεκτός. Ποιος χρήζει τους άλλους
αρμόδιους να σε κρίνουν;

Κοιτώ γύρω. Βλέπω.
Ύπαρξη προβλημάτων. Προβληματική ύπαρξη.
Τα μεγέθη ποικίλλουν, όπως κάθε μέγεθος, άλλωστε.
Μεγάλος, μικρός. Μια προφανής ιδέα.

Πανάκεια, συνεπώς; Πολλές και αναποτελεσματικές.
Κατηγοριοποίηση και ανικανότητα επιλογής.
Υποκριτική, μαζική κι ευτελής διασκέδαση;
Ρηχό.
Πομπώδεις, φιλοσοφημένες και αντισυμβατικές αναζητήσεις
στην εμποτισμένη με αλκοόλ και ουσίες χλόη ενός απόμερου πάρκου;
Βαθύ κι επώδυνο.

Η διαφορά στους φορείς, φέροντες και υποφέροντες τούτους
φαντάζει τεράστια' είναι, ωστόσο, μηδαμινή. Διότι σνομπ
μπορεί να είσαι είτε σου φαίνεται είτε όχι.
Ταιριάζετε μέχρι αηδίας, εσείς οι λαϊκοί αοιδοί και οι φθηνοί φιλόσοφοι,
καθώς αναζητείτε την ευτυχία στη μία μόνο όψη της ημέρας:
ή στο φως ή στο σκοτάδι...

«Αγαπάτε αλλήλους». Εύ-βηχο πολύ.Διαχρονική ατάκα.
Πώς, μα πώς, ν' αγαπήσεις τον άλλον όταν τον μισείς γι' αυτό που αγαπά;
Ίσως η λύση είναι να γνωρίσεις πρώτα τη δική του αγάπη.
Διστακτικά,
επιφυλακτικά,
αλλά ειλικρινά.

Κι αν αυτή η αποδοχή οδηγήσει σε εξομοίωση της κοινωνίας;
Θα χαθεί δηλαδή η αξιολάτρευτη και δη πολυπόθητη ποικιλομορφία;
Αλίμονο.
Όμοια ακούρδιστα σώματα παντού,
που εθελοτυφλούν.

Όταν έχεις το ισχυρότερο φως απέναντί σου,
όσο τυφλωμένος και να είσαι θα δακρύσεις.
Ας δημιουργηθεί ποίμνιο αγάπης και η πολυφωνία,
η ποικιλομορφία και καθετί πολυδιάστατο θα
διασωθούν στο βωμό της θείας κατανόησης.

(Εμπνευσμένο από συζήτηση με ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου)

Ονειρεύτηκα τον Edgar Allan Poe

Μα, δεν έγειρα πάνω στην καρδιά μου
για να δω εφιάλτη,
μαύρες και μακάβριες εικόνες.

Η καθημερινότητα μας
γίνεται ορατή κι επαναλαμβάνεται
διαφοροποιημένη στον ύπνο μας.

Τόσοι μήνες ευτυχίας με
μικρά κι αμελητέα προβλήματα να γεννιούνται
κι όμως, κανένα δυσάρεστο όνειρο.

Χθες είδα τον Poe - το γνωστό - με ξεκούρδιστη
κιθάρα ν' απαγγέλλει την αυτοβιογραφία του.
Σε φίλησε σταυρωτά, προτού σε παραδώσει σε μένα.

Ναι, ήσουν κι εσύ εκεί. Είχες καταφέρει
να έλθεις παρά την απόσταση, παρά τον πόνο.
Με κοιτούσες έχοντάς με αγκαλιά.

Το κλίμα ήταν δακρύβρεχτο.
Όλοι μάς άφηναν διότι δεν άντεχαν την εικόνα.
                                                                               Ο Poe  τότε πέθανε.

Εσύ τον έβλεπες νεκρό' εγώ έτρεφα
ελπίδες αναγέννησης.
Με φίλησες και τον ξέχασα.

Ήσουν καθ'όλη τη διάρκεια κοντά μου,
παρόλο που κάποια στιγμή έπρεπε
να γυρίσεις στα δρύινα βαρέλια σου.

Ομολόγησες πως ήταν σαγηνευτικές
στιγμές παρά το λίγο που κράτησαν.
Υπερβήκαμε τη φύση.

Πώς να ξεχαστεί το έντονό σου βλέμμα,
                                               η ερωτική φωνή,
                                                          τα τρυφερά άκρα;

Μάλλον δεν ονειρεύτηκα τον Poe, αλλά εσένα.
Αυτός ήταν κομπάρσος
σε τούτο το ερωτικό κατασκεύασμα.

Δεν ήταν εφιάλτης αυτό που είδα.
Αυτό το όνειρο θερινής νυχτός.
Ήταν προοικονομία.

(Real dream as seen - 1.6.'13)

Ατέλειες και τελείες

Άλφα.
Γράμμα της αλφαβήτου με φανερή πρωτοκαθεδρία στις λέξεις.
Απαιτεί μεγάλη διαστολή στόματος, χορδών και κυρίως ψυχής για να προφερθεί. Για να ακουστεί.
Τυχαία, ωστόσο, δεν αντιπροσωπεύει συναισθήματα' φόβο, τρόμο, συμπόνια, χαρά, απόλαυση;
Τυχαία δεν υπάρχει στο δημιούργημα 'Σ' αγαπάω'; Στο αυθύπαρκτο.

Γιατί, όμως, καταστρέφει ζωές κι έννοιες; Άπειρες οι πληγές που προκαλεί:
α-δικία, α-συδοσία, αν-ισορροπία, α-τέλεια, α-διαφορία, αν-αισθησία.
Δύναται να δημιουργεί συναίσθημα και να το εξουδετερώνει, ως το οξύ τη βάση;
Ποια η βάση αυτού του κατακερματισμού;

Μήπως, τελικά, δεν ευθύνεται το άλφα για τις ατέλειες της ζωής; Είναι άραγε 
η ευθύνη όλων των γραμμάτων; Ποιος θα τις επωμιστεί; Σιγή.
Εγωκεντρισμός. Το έψιλον; 
Συστολές; Σίγμα ίσως; 
Κακοβουλία. Ναι, το κάπα. 'Η μάλλον όχι - σίγουρα όχι.
Και το μι θα μπορούσε, Μάλλον...

Αδύνατη η εύρεση. Επιτρέπεται μια εφεύρεση. Και τότε έρχεται η ευτυχής ανεύρεση.
Απόλυτη ευαισθησία και συνάμα καλαισθησία. Τέρμα οι τελείες. Ακόμη και οι παύλες. Το απόλυτο είναι μαχητό.
Στίγμα της ζωής τα αποσιωπητικά.
Κι επανάληψη στο μεταίχμιο των λεπτών.

This is not a love song

While  I was listening to music yesterday, I accidentally found that song at my playlist: ''Goodbye my lover - James Blunt". I was never listening to it and when I did so, only the beginning to make fun with him singing like crying. Maybe the darkness of the quiet room and the sound of the sea made me to press Play and listen to it. I would never expect that it would express me so well; so adequately. The lyrics following in italics only were the ones that represented me for a few minutes:

«Did I disappoint you or let you down?
Should I be feeling guilty or let the judges frown?
'Cause I saw the end before we'd begun,
Yes I saw you were blinded and I knew I had won.
So I took what's mine by eternal right.
Took your soul out into the night.
It may be over but it won't stop there,
I am here for you if you'd only care.
You touched my heart you touched my soul.
You changed my life and all my goals.
And love is blind and that I knew when,
My heart was blinded by you.
I've kissed your lips and held your hand.
Shared your dreams and shared your bed.
I know you well, I know your smell.
I've been addicted to you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

I am a dreamer and when I wake,
You can't break my spirit - it's my dreams you take.
And as you move on, remember me,
Remember us and all we used to be
I've seen you cry, I've seen you smile.
I've watched you sleeping for a while.
I'd be the father of your child.
I'd spend a lifetime with you.
I know your fears and you know mine.
We've had our doubts but now we're fine,
And I love you, I swear that's true.
I cannot live without you.»

It's very weird. Definitely. Even this incident affirmed once more that external appearance does not count; that the first opinions are not always correct; that a song can touch everybody's soul for different reasons. I am moved somehow that I find daily songs, texts and pictures capable to make me express my inner. It is a fact that human changes day by day; so pay attention to your stimuli.

PS: I am just willing to try the lyrics in bold and Arial left with you as well - apart from the father thing of course. In case you don't want, I cannot find out where the problem is at all. I do all these very often. It is not a body issue; it is a soul bond. At least, communicate. Be a FRIEND. This is the only thing I ask for.
Give peace/please a chance.

Λεξιλαγνεία, πασιφανής.

Σε αυτόν το κόσμο τον δήθεν εκσυγχρονισμένο έχουμε καταστεί, τελικά, οι ίδιοι μηχανές. Κατασκευάσματα κακοσυντηρημένα που τρέφουμε ελπίδες αναβίωσης και ανανέωσης. Διαρροές λαδιών παντού, από οποιαδήποτε πηγή που με την πάροδο του χρόνου βουρκώνουν τον τόπο και δεν επιτρέπουν την εμφάνιση νέου υλικού. Σάπιες ιδέες στριφογυρίζουν στον αέρα και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους μουχλιασμένους εγκεφάλους. Με τη μεγίστη ευκολία εμφυτεύονται, διαιωνίζονται και χαρακώνουν κάθε λάμψη που τείνει να ανατείλει. Περιοδικότητα στο πέρας των αιώνων. Τι κι αν υπήρξε ο διαφωτισμός; Άπειρες ψυχές μένουν ακόμη σκοτεινές. Ο δυνατότερος προβολέας αδυνατεί να αποστείλει μέσα τους δείγματα φωτονίων. Ευθύνονται οι προσωπικοί φρουροί; Δεν είναι ισχυρά τα ερεθίσματα;

Σεβαστή πάσι η οπισθοδρομικότητα. Εντούτοις, όχι άπασι. Η εξαίρεση κάνει τη διαφορά. Η επανάσταση μεταβάλλει το κατεστημένο. Τετριμμένες έννοιες. Δεν αρκούν. Πόση ευαισθητοποίηση να προκληθεί εν τέλει; Δεν έχουν όλοι φλέβα λαοδηγητή, ούτε σφύζει η κοινωνία από πνεύματα ικανά να αφυπνίσουν τη μάζα. Ασφαλώς και όχι, κακή η μαζοποίηση. Βρίθει πλάνης. Λείπουν πολλά, ωστόσο, απαιτείται απόλαυση των ήδη υπαρχόντων και διεκδίκηση αρκετών ισχυρών να μεταβάλλουν. Ολιγάρκεια, συμβιβασμός, αποδοχή, κατανόηση, αμφιβολία. Η πλεονεξία καλά κρατεί. Ανατροπή. Το φως θα μας λείπει μόνο όταν σκοτεινιάζει; Πολλοί οι λόγοι απαραδέκτου της κατάστασης.

Ας αναζητηθεί, επί τέλους, η αιτία, οι αιτίες, τα αίτια. Οτιδήποτε. Δεν καθιστούν επείγουσα ανάγκη μόνο η οικονομία ούτε η πολιτική. Από τις ανθρωπόμορφες μηχανές πηγάζει η ευθύνη. Τραγελαφική έως και ανεδαφική έχει καταστεί η ρήση «Η αμάθεια είναι καλύτερη της ημιμάθειας». Από τη μία όψη! Δεν είναι άμυνα αυτό. Αποτελεί σίγουρο θάνατο στα χέρια του ιθύνοντος. Ιδίοις κόποις, με συνεχή επιμόρφωση, κοινώς 'λιθαράκι, λιθαράκι' θα κτιστεί το άντρο της προσωπικότητας, της ιδιοσυγκρασίας, της κουλτούρας, της ψυχοσύνθεσης. Πληθώρα οι πιθανές λέξεις κι έννοιες. Λαγνείες υπάρχουν άπειρες αριθμητικά, διότι σε πείρα υπερέχουν καθενός. Γνώριμος σε όλους ήδη από τα μαθητικά έτη, ο ξύλινος λόγος. Δυστυχώς, αυτός αποτελεί μια απλή και ανίσχυρη, μπροστά στη λαίλαπα, έννοια. Οι υπόλοιπες διαστάσεις, αναμφίβολα, διαθέτουν μεγαλύτερη επικινδυνότητα για κάθε μόριο αυτής της υποκριτικά οργανωμένης κοινωνίας. Αλλά μήπως αυτή η υποτιθέμενη οργάνωση επιτρέπει την ανάδυση μορφών με ή χωρίς τα εχέγγυα ούτως ώστε να τη διαταράξουν, προκειμένου να αποδείξουν τη αποσύνθεσή της, με σκοπό να την επαναπροσδιορίσουν, με στόχο να ...; Άγνωστες πολλές φορές οι επιδιώξεις των ψυχικά μεταναστών. Των οικολόγων της καρδιάς που επιθυμούν, ευελπιστούν να δώσουν πνοή στον πλανήτη φυτεύοντας κάθε λογής δενδρύλλια: άνθη, κάκτους, αιωνόβια δένδρα, φοίνικες. Ωσάν ανθρωποκεντρικός φοίνικας ας αποτεφρωθεί η κοινωνία και μέσα από τα θεραπευτικά της δάκρυα ας αναγεννηθεί, ώστε να δώσει ευκαιρίες σε ψυχές που καίγονται καθημερινά. Με γνώμονα πάντοτε τον άνθρωπο. Δικαιωματικά.

Humanitarian intervention - mission failed - Yo-U-s

Enough is enough. Admittedly, you cannot control every single thing or feeling even in case that it seems going smoothly. Of course, it is a big deal if you have tried. A much promising challenge. Without having tried you would always regret. So, as far as this aspect is concerned, you deserve reward. No matter from whom. Even a personal one; self-satisfaction. Pressure by many things shall have made you focus on them and you, you were stuck in an unfulfilled situation, a dream, an utopia. I do not care if you were close enough. You were. You are not now. I do not care who destroyed or at least 'stopped' it. Not you? So what? Someone did and the result counts. Try to be a realist. If it is meant to happen, it will. Actually, it is not a matter of God's intervention or stuff like that; everything's connected with humans. But that's the problem. It may be wonderful living in a world with diversity, but this simultaneously implies variety of opinions, different mentality and behaviours. It's lovely, isn't it? Indeed. But, unfortunately, sometimes egoism is over us; even for a while. Alright, you have realised that it will not happen. Great. That was NOT your initial purpose. It was not. The other soul gave the stimulus, the trigger. You accepted that because you did not have anything to lose. It is a matter of humankind to try. The problem was the spontaneity. And not only that; the abrupt change of everything, without knowing the reasons. You may have known one or two of them, however there still was something hidden.

Deep breath, time passes, you do not forget. You just try to overcome obsession. Not love. A provoked obsession. And suddenly you meet other people who were so close to you, but never had the chance to explore them. You get totally fascinated. It may be a new obsession. This one does not have the provocative points and words, but nevertheless it is real, very stable, very modest. You begin to hope, to wish. Everything gets better day by day. And then again the triangle situation. Between people you like, you admire, you estimate. You cannot intervene, we cannot intervene. I will not.

The unfair in this situation is the genesis of new sentiments, which can not be enjoyed due to old repressions. Friends, Freunde, Amis, Amigos, Φίλοι: this is stressful, profitless, painful. Of course, remember the past, keep your memories, love people you used to be with. However, under no circumstances should you allow these feelings (not to 'ruin' your life - this is exceeding - ) but to deprive you from new experiences. I think I have managed to overcome this weakness. To be honest, I never let it affect me. Something to feel proud after all. Thus, I, you, we, no matter who actually keep in mind that new things need to be tasted, do not hesitate. Throw away malevolent thoughts and memories, live life. Be open-minded, alternative, sensible and sensitive, romantic, optimistic. Carpe diem, carpe noctem. Memento vivere.

PS No matter the end of this bilateral or maybe multilateral relationship, do not forget that I estimate all of you. Cross the distance. Friendship is splendid.

                                                                                           

                                                                                                                   

Απαγορευμένα σχήματα

Νους ανθρώπινος, διάστασης ολίγων τετραγωνικών εκατοστών'
εντούτοις, αρκετά ταξινομεί μέσα - εν γένει.

Στις επάλληλες και απαλές διόδους, τις τόσο τρυφηλές από εμπειρίες,
αιχμηρές σκέψεις διαπληκτίζονται. Όχι ανταγωνιστικά. Απλά και αισθησιακά.

Υπαίτιος δεν ευρέθη. Ο καθένας μπορεί να προκαλέσει παραλήρημα.
Ακόμη και συγκυριακά. Αυτά είναι τα επώδυνα. Τα μοιραία.

Τότε εμφανίζεται η προσκόλληση. Αμοιβαία και μη. Εκούσια και μη. Ακούσια.
Ποιος μπορεί να το αποτρέψει; «Η επιστήμη ανυψώνει τας χείρας».

Δύσκολη η [αυταπ]άρνηση. Ιδίως όταν χάνεις κάτι που δεν είχες.
Άμεσα διαπιστώνεις πως γι' αυτό και μόνο δεν πρέπει να λυπάσαι.

Ισχυρό επιχείρημα, αναντίλεκτα. Σε θλίβει, ωστόσο, η απώλεια μιας φύσης
που ανέτρεψε το κατεστημένο. Σού μετέβαλε την καθημερινότητα. Αρκεί.

Παρ' όλα τα σημεία απομάκρυνσης, δεν ενδίδεις, διότι σέβεσαι τις προθεσμίες.
Νομοταγή ανθρωπάκο. Η προσπάθεια τότε θα 'ναι τελευταία, μεστή φιλική διαθέσεως άσχετα από εκβάσεις...

Ως τότε, όμως; Ελπίζεις; Ασφαλώς όχι. La vie est belle. Απολαμβάνεις κάθε λεπτό.
Ξαφνικά, θα εμφανιστούν Σειρήνες. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για καλόβουλες.

Δημιουργία τριγώνου. Αδυναμία εκλογής. Έντονη δραστηριότητα.
Γένεση τετραγώνου. Εμφάνιση πολυγώνου.

Διαλογισμοί, συνδιαλέξεις, επιχειρήματα και αισθήματα.
Ποιο κομμάτι θα ταιριάξει στο παζλ; Μάλλον το σταθερότερο. Δίχως πολλές γωνίες.

Ανύπαρκτα σχήματα (;)  Η ζωή είναι κύκλος.
Σε μια εξιδανικευμένη συνθήκη θα τετραγωνιζόταν. Ως τότε περπάτα πλάι στον τροχό, Μην τρέχεις.

https://www.youtube.com/watch?v=gizsMU_9gy0    --> Nouvelle Vague - Bizarre Love Triangle

Μονωδία στους αιωνόβιους φίλους

Κοιτώ τριγύρω και το πρώτο που αντικρίζω 

ανθρώπινες αδυναμίες

Σθεναρά βαστούν ο φθόνος, η χαιρεκακία, ο πόνος

Μέσα, όμως, στο απέραντο χάος

τουλίπες ολάνθιστες ξεπροβάλλουν

τα σημάδια ελπίδας.

Θετικά συναισθήματα

κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα στη λαίλαπα

της αδιαφορίας

της άρνησης

της φυγής.

Πού, βέβαια, εντοπίζονται τούτα;

Στη φιλία...

Στους δικούς σου,

στους δικούς μου, 

στους δικούς μας

Φίλους.

Σε άτομα-ερείσματα όταν γέρνεις

Σε άτομα-δροσοσταλίδες όταν διψάς

Σε άτομα-ανθρώπους όταν τους χρειάζεσαι.

Προς τι, λοιπόν, το άγχος περί {αυτό}καταστροφής;

Ανούσια η ανησυχία όταν υπάρχουν φίλοι.

Ψυχή, μην τους ξεχνάς.

Μην ξεχνάς να ζεις. 

  

                                                                                                                                            

Who could ever imagine?

     Μερικές φορές τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα. Εκεί που μετά από χρόνιους διαλογισμούς έχεις συνειδητοποιήσει τι είσαι, τι θέλεις, τι κάνεις εμφανίζεται ένα νέο κύμα. Όχι τόσο αρμονικό όσο άσμα των nouvelle vague. Μάλλον ατίθασο. Έχοντας αυτοπεποίθηση αρχικά το αγνοείς, αλλά κωλύεσαι να κρύψεις τη χαρά σου για τη νέα σου επιτυχία. Παρά, ωστόσο, τη μεστή ημέρα σου αναζητείς χρόνο να σε πλησιάσει. Ο καιρός περνάει απελπιστικά γρήγορα, βασανιστικά αργά. Η δύναμη μεγαλώνει. Αναπτύσσεται ένα μαγνητικό πεδίο ατόμων, μορίων και δεκάδων δεσμών. Ο νους προσηλώνεται στην υποτυπώδη επικοινωνία. Αδυνατείς να ξεφύγεις από εκάστη συλλαβή που διατυπώνεται. Περιμένεις να ακούσεις αυτό που θες, είτε εκμαιεύοντας είτε όχι. Μια απλή δήλωση και νιώθεις ένα σκίρτημα στην καρδιά, ένα όργανο που θεωρούσες ότι απλώς διευκολύνει την  αιματική κυκλοφορία - κυρίως προς τον εγκέφαλο, πως απλώς δίνει ζωή. Αλλά λάθος. Καταλαβαίνεις πως, τελικά, ομορφαίνει τη ζωή.Επιτρέπει στα υπόλοιπα όργανα να πράξουν κατά βούληση της. Αυτή ευθύνεται για τις ατέρμονες σκέψεις, αυτή ευθύνεται για το μήνυμα που γράφηκε αν και ο νους υπαγόρευε άγνοια. Φοβάσαι πως σε πολεμάει. Όχι, μαζί σου είναι. Σου χρωματίζει τη ζωή. Λίγες ώρες περνούνε και κορυφώνεται η επιθυμία. Πλέον το κύμα βγάζει αφρό και σαν παλίρροια τον γυρνάς πίσω. Ένα όμορφο υδάτινο τοπίο' υγρό, πολύ υγρό... Έχεις απογειωθεί. Τα κατάφερες, εσύ ο βαρύτερος βράχος. Ειλικρινά μειδιάματα ξεγλιστρούν σε συνδαιτυμόνες για να μοιραστείς την ευτυχία. Τι θα μπορούσε να καταστρέψει τη γαλήνη;

Κι όμως, η τρικυμία δεν είναι ποτέ απρόσμενη. Λίγος αέρας με μορφή ονείρου, με μορφή διαίσθησης αρκεί. Το πρόβλημα είναι πως εσύ πίστευες πως θα είναι παροδική. Δυστυχώς, δεν είναι. Ανησυχείς, αγχώνεσαι, αναδιοργανώνεσαι μέχρι που καταλαβαίνεις πως δε φταις εσύ για τη μεταβολή. Αναζητείς διαρκώς πιθανόν δικά σου λάθη. Έκανες; Μήπως η τρικυμία ήταν ένα λάθος της φύσης; Όχι. Αυτό με το τίποτα. Έχει ξαναγίνει. Σταθμίζεις όλους τους παράγοντες, όλες τις παραμέτρους. Τα περισσότερα πειστικά. Φοβάσαι, εντούτοις, την απόρριψη, τη σύγκριση. Μήπως υπάρχει έλλειψη τελειότητας, είναι υψηλές οι προσδοκίες και δεν αντεπεξήλθες; Πολύ υποκειμενικό. Και γενικώς δε είσαι αμελητέος, εσύ, πρότυπο για πολλούς.

Μέρες γιορτινές, όλοι γλεντούν, εσύ υποκριτικά μετέχεις. Το μυαλό σου για ώρες ανατρέχει στις ολονύκτιες συνομιλίες. Γράμμα προς γράμμα ξαναδιαβάζονται. Σκηνικά, πιθανά σενάρια δημιουργούνται μες στο ταλαιπωρημένο μυαλό. Πλέον το κύμα είναι μονόπλευρο. Και πηγάζει μόνο από τη δική σου πλευρά. Από τη δική σου ψυχή που τόσα χρόνια ήταν στεγνή και μια πηγή κατάφερε να την αναζωογονήσει. Άδικο δεν είναι; Εκλογικεύεις και πάλι τον εαυτό σου.  Του δίνεις χρονικά περιθώρια, βάζεις προθεσμίες. Τι άλλο να πράξει κανείς μες σε τούτη την οδύνη...;

Νέα πρόσωπα, νέες καταστάσεις σε γοητεύουν. Εσύ ακίνητος, αυτοί σε πλησιάζουν. Η αυτοπεποίθηση ξανακορυφώνεται. Εν μέρει ξεχνάς το κύμα με τη δροσερή του φλόγα. Δε λείπουν, βέβαια, η στιγμές που ανατρέχεις να βρεις μέσα στα θρύψαλα σημεία ζωής. Ουδεμία ανταπόκρισις. Σύντομα, εύχεσαι. Όχι για να δαμάσεις το κύμα. Να κολυμπήσεις λίγο, αλλά οι σταγόνες να μείνουν πάνω σου δίχως να εξατμιστούν. Δροσιά παντοτινή. Σύντομα, λοιπόν. Θα ξαναπροσπαθήσεις γιατί έχεις νικήσει τον εγωισμό. Μικρότητες.

Υπάρχουν, προφανώς, κύματα πολλών ειδών. Μη μπερδευτείς και ενθουσιαστείς από κύμα λίμνης, αυτό δε θα επαναληφθεί. Συνέχισε να υγροποιείσαι και να στηρίζεις. Μη νομίζεις πως ως Μεσόγειος θάλασσα δεν μπορείς να συνδεθείς με τον Ατλαντικό και Ειρηνικό που ουσιαστικά είναι ένα. Με θερμά ρεύματα θα φτάσεις κοντά τους. Μην ξεχνάς να ευχαριστείς το κυματάκι σου για τις στιγμές που περάσατε μαζί. Να 'σαι περήφανος για την πορεία του. Προς οποιαδήποτε χώρα. Η καρδιά ούτως ή άλλως έχει διογκωθεί τόσο πολύ, ώστε χωράει επιστροφή. Θα χωράει για πάντα. Λόγω της μεγαλοψυχίας της. Βρέθηκε, εν τέλει και η ψυχή...

Winter's here

My town is trying to become ...white. Snow is falling, all around us... But I still miss the colourful autumn

         

Interesting English lesson

Today's English lesson was much innovative. We watched Dead Poets' Society... Absolutely recommended

Exploring the bloggers' world

  Preety glad I am meeting you