Άδοξη περηφάνια

Διαλογίστηκε και αποφάσισε'
η φυγή ή το κρύψιμο
δεν ήταν λύση,
προτιμότερη η σωτηρία της περηφάνιας.
Αδιανόητο να απαρνηθεί τις αγάπες του,
διότι είτε τις διεκδίκησε είτε όχι
πολέμησε και πόνεσε
ενδότερα
να τις σιμώσει.

Μασκαράς δεν ήταν
με υποκριτικά γέλια να παρουσιαστεί,
κωμικοτραγικό αρχαίο προσωπείο
να φορέσει.
Γιατί να προδώσει τη δίοδο
για το δικό του άστρο ευτυχίας;
Ποιον άλλον τάχα θα ικανοποιούσε;
Δεν ήλπιζε σε συγκαταβατική πορεία.

Το προκαλούμενο εν τέλει συνονθύλευμα
τη σάρκα του ωσάν αγκάθι άγγιξε.
Αποτυπώθηκαν λέξεις και βλέμματα στη μνήμη του
σαν φωτογραφία εποχής.
Τι να έπραττε;
Να την έκρυβε μες στο συρτάρι της ψυχής;
Οι φωτογραφίες είναι για να τις βλέπεις,
να τις δείχνεις,
να μοιράζεσαι τις στιγμές.
Είδος τέχνης, άλλωστε, κι αυτές.

Ω, ναι. Αποφάσισε και τοιουτοτρόπως ενήργησε.
Μετάνοια ουδεμία.
Η αποφασιστικότητα στο μεγαλείο της.
Ώρα αρκετή μετά,
μοναχά μία δημιουργούμενη ένσταση:
μήπως φάνηκε τρελός;
Ποιος ομολογεί τον έρωτα,
όταν γνωρίζει πως μία μόνο διάσταση κατέχει;

Επέλεξε κατάδικος να καταστεί,
παρά τη λευκή ψυχή του με αίμα να λερώσει.
Αίμα από το σαράκι που εκεί καιρό βρίσκεται
καταχωνιασμένο.

Επιτυχής κλίση;
Η ανακούφισις, της ανακουφίσεως;

Αφανές ένστικτο

Ο ήλιος δε θα προβάλλει μεσάνυχτα,
όσο κι αν γονατισμένος εκλιπαρείς.
Δε θα εισακουστεί η επιθυμία σου
ακόμη κι αν η 'καλοπροαίρεση' σε σένα περισσεύει.

Απόβαλε την αδράνεια!
Δραπέτευσε
και με οδηγό τις φτερούγες του ανέμου
εξερεύνησε τα όνειρά σου.
Μοναχά μην κουραστείς να φυλάγεις
το θαύμα που δεν υλοποιήθηκε.
Θώπευσε το.

Θα υπάρξουν αλκυονίδες ημέρες
μέσα στη δίνη του χειμώνα - προσεκτικά!
Πλανεύτρες της ψυχής κι αυτές.
Έντεχνα μασκοφορεμένες.
Παγερά πρόσωπα που κρύβουν κάθε ρυτίδα συναισθήματος.
Σαν άγριος κισσός θα σε καταδιώξουν
και θα τυλίξουν την άγουρη ψυχή σου.

Τα άνθη γύρω αναστενάζουν και μοιρολογούν.
Λιποθυμούν μες στην ομίχλη.
Τα αποτελειώνει η υγρασία των νευρικών υποχθόνιων κινήσεων.

Κλαις; Ανώφελο.
Μη λησμονείς πως όλα είναι μες στην καρδιά. Ή στο μυαλό;
Γνωρίζεις;
Απλά αναλογίσου ποιο δεν μπορεί δίχως το άλλο να επιβιώσει.

Βουβοί ψίθυροι

Το ξημέρωμα απόψε μου 'φερε στο νου τα περασμένα'
μέσα στα στοιχειωμένα μονοπάτια του
διαβαίνουν οι αναμνήσεις, σαν ξωτικά, που χάθηκαν
στον κάμπο, μέσα σε σκοτεινό δάσος διαβήκανε
κι εκεί πια ξεχάσαν.
Η ψυχή μου μέσα τους επαγρυπνεί,
και μια ύπαρξη εκεί σαν γριά σκυμμένη
τα ξεφτισμένα όνειρα βουβή ξαναϋφαίνει
και δε μιλά'
τίποτα πικρόχολο δε λέει
μόνο αμίλητη και αγέρωχη κοιτάει και περιμένει.
Σεβάσμιο το πρόσωπό της και ας έχει διαπράξει λάθη στη ζωή της'
είναι ο νεανικός εγωισμός της που την κάνει να σιγεί.
Και ας προκαλεί στους τρίτους οργή. Όπως κι εγώ που τη συντηρώ.
Εντούτοις η ψυχή μου την οποία υφαίνει
θα την ευγνωμονεί
και δη περισσότερο
όταν βρει το κουράγιο
τω σώματι να με συναντήσει.
Ποτέ δε ζήτησα εγώ να με φιλήσει.
Αλλά με ώριμα χείλη να μιλήσει.

Αέναος πυθμένας

Δικό μου το λάθος! Όχι! Δε φταις εσύ.

Σου ζήτησα λίγο φως της χαραυγής,

όταν για σένα ήταν μεσημέρι

και υπάκουη την ξένη ετοίμαζες ζωή,

καθώς του Νόμου είναι η προσταγή.

Πέτρα καμιά κρίνα δεν έβγαλε ποτέ

κι εγώ στο βράχο έσπειρα χειμωνανθούς

και την ελπίδα, που πάει, να μαραθεί

να τη γελάσεις - θέλησα - με λίγη σου δροσιά,

ενώ οι υγροί πόθοι καίγανε τα άκρα σου

και νερό δεν απέμεινε ούτε στάλα.
Μυστήριο πλάσμα, μακράν πιο περίεργο από Σειρήνα,

ωσάν γοργόνα η σχέση μας - αμφίβια(;)

Δικό μου το λάθος. Όχι. Δε φταις εσύ...