Άδοξη περηφάνια

Διαλογίστηκε και αποφάσισε'
η φυγή ή το κρύψιμο
δεν ήταν λύση,
προτιμότερη η σωτηρία της περηφάνιας.
Αδιανόητο να απαρνηθεί τις αγάπες του,
διότι είτε τις διεκδίκησε είτε όχι
πολέμησε και πόνεσε
ενδότερα
να τις σιμώσει.

Μασκαράς δεν ήταν
με υποκριτικά γέλια να παρουσιαστεί,
κωμικοτραγικό αρχαίο προσωπείο
να φορέσει.
Γιατί να προδώσει τη δίοδο
για το δικό του άστρο ευτυχίας;
Ποιον άλλον τάχα θα ικανοποιούσε;
Δεν ήλπιζε σε συγκαταβατική πορεία.

Το προκαλούμενο εν τέλει συνονθύλευμα
τη σάρκα του ωσάν αγκάθι άγγιξε.
Αποτυπώθηκαν λέξεις και βλέμματα στη μνήμη του
σαν φωτογραφία εποχής.
Τι να έπραττε;
Να την έκρυβε μες στο συρτάρι της ψυχής;
Οι φωτογραφίες είναι για να τις βλέπεις,
να τις δείχνεις,
να μοιράζεσαι τις στιγμές.
Είδος τέχνης, άλλωστε, κι αυτές.

Ω, ναι. Αποφάσισε και τοιουτοτρόπως ενήργησε.
Μετάνοια ουδεμία.
Η αποφασιστικότητα στο μεγαλείο της.
Ώρα αρκετή μετά,
μοναχά μία δημιουργούμενη ένσταση:
μήπως φάνηκε τρελός;
Ποιος ομολογεί τον έρωτα,
όταν γνωρίζει πως μία μόνο διάσταση κατέχει;

Επέλεξε κατάδικος να καταστεί,
παρά τη λευκή ψυχή του με αίμα να λερώσει.
Αίμα από το σαράκι που εκεί καιρό βρίσκεται
καταχωνιασμένο.

Επιτυχής κλίση;
Η ανακούφισις, της ανακουφίσεως;