Κόκκοι μαύρης άμμου

Είναι τρομακτικά εκπληκτικό
τι σου επιφυλάσσει το αύριο'
πράγματα που στιγμιαία σκέφτηκες
ή αμφισβήτησες
λαμβάνουν χώρα.
Όχι στο χώρο των ονείρων.
Μια αιφνίδια μετουσίωση.
Πόσο εύκολα τροποποιούνται οι κοσμοθεωρίες
και οι νοοτροπίες;
Γνωρίζεις πως λογικά το ουράνιο τόξο θα εμφανισθεί
μετά την καταιγίδα.
Θες παρά ταύτα με τα μάτια σου να το δεις,
για να το απολαύσεις.
Μια ιδέα που σε τρέφει με σθένος
μόλις ενσαρκωθεί στο πεδίο της μάχης της ζωής.
Ή με τη ζωή;
Δεν μπορείς να εναντιωθείς στον ίδιο σου τον εαυτό.

Αέναη εναλλαγή το φως με το σκότος.
Όχι έριδα.

Ο ήλιος καίει πάνω από τη σκούρα ήπειρο
και οι πυραμίδες λάμπουν.

Ω, γλυκυτάτη συνουσία,
αναμειγνύεις πολιτισμούς
και περήφανη διαβαίνεις,
διότι
διαχωριστική γραμμή
δεν πέρασες.

Ένα κλειδί του σολ για τις καρδιές μας

Κάθε σου φωνήεν
ένα σκίρτημα στον πνεύμονα
και κόβεται η ανάσα.

Εισπνέω κουράγιο και πυγμή
στο πούρο που κρατάμε.

Υποκρισία η χλιδή,
όταν συνουσιάζεται η τέχνη.

Στα σκοτάδια θα σε ανταμώσω πάλι,
'κει που ο λόγος περισσεύει
και πάλλεται η γλώσσα
στους ρυθμούς της μηχανικής οκτάβας.

Οι πολύτιμοι λίθοι σου
φωσφορίζουν από τη λάμψη μας.

Μυστήριες λαγνείες

Να ερμηνεύσω τούτη την έμπνευση,
δε δύναμαι.
Τα συναισθήματα παγιωμένα'
η πάχνη του χειμώνα τα καλύπτει.

Πυκνά, ωστόσο, επανέρχονται
τα στομαχικά σφιξίματα.
Εκείνα τα στιγμιαία
που το σώμα αγκυλώνουν
και το αίμα στην καρδιά
με δυσκολία φέρουν
                         - κάθε φορά
που άγγιγμά σου φαντασιώνομαι.
Μα, δεν είναι φαντασία.
Η πραγματικότητα είναι εδώ
κι εσύ δίπλα μου.
Νοιώθω το ενδιαφέρον σου
να καίει τα λεπτά -
εκτοξευμένος κεραυνός
που σιγοκαίει ξερές βάτους.

Ποιος θα κάνει την αρχή;
Τόσο πρόσφατα σ' απέκτησα στο νου, στην καρδιά,
ενώ ήσουν καιρό εδώ.
Ποιος θα κάνει την αρχή;
Κι αν υπάρξει τέλος;
Δεν είναι συνετό σε μια οριοθετημένη ζωή
τούτο να φοβόμαστε.

Δεν είναι δειλία, μυστηριώδη τύπε.
Μπορείς να παρερμηνεύσεις τα στοχευμένα σημάδια;
Προέρχονται από την καρδιά.
Ο εγκέφαλος συνάμα εμμένει και
σ' αποζητεί διαρκώς.

Όποτε δώσει εντολή,
θα κινηθούν τα άκρα.

Ακροβατώντας σε χείλη

Έπρεπε, προτού φύγεις, να πάρεις
κάτι για ισορροπία:
μια ομπρέλα, ένα κοντάρι,
κάτι που θα σε διατηρούσε εκεί πάνω.

Η άνοδος ήταν δύσκολη.
Πόσες Σκύλλες εξημέρωσες
και πόσες Χάρυβδες πλησίασες,
προσέχοντας Στυμφαλίδες όρνιθες μη σε πληγώσουν;

Και τα κατάφερες! Ώσπου ο βράχος που σε σήκωσε,
κατρακύλησε.
Δεν ήταν πως ήθελες να κατέβεις. Ήταν, όμως, ένας
μέντορας. Ο δικός σου.

Και όταν τα σύννεφα διασχίζεις,
αναμνήσεις χρειάζεσαι για σθένος.

Αμφιταλάντευση. Τάση για αδράνεια.
Όχι!! Κραυγή εκκωφαντική και
το αγέρωχο φλαμίνγκο
ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά του
στο άπειρο να φθάσει.

Καλωσόρισες κι εσύ...

Για μια ακόμη φορά
η ρουτίνα δεν είναι σύμμαχός μου.
Μέσα στη μηχανική ημέρα
ξεπροβάλλουν ρεύματα ετεροκαθορισμένα'
με λόγχη ερωτισμού αλιεύουν τη ματιά σου.

Δυναμικό ανάστημα, ερυθρές νότες,
μυστηριώδες βλέμμα, ευρωπαϊκή φινέτσα.

Πόση αίγλη αιωρείται... Συνολικά;
Αμφίβολο.
Κανείς δε συγκεντρώνει όλα τα ιδεατά στοιχεία.
«Γιατί;», ρωτάς.

Δεν το επιτρέπει ο έρωτας.