Ακροβατώντας σε χείλη

Έπρεπε, προτού φύγεις, να πάρεις
κάτι για ισορροπία:
μια ομπρέλα, ένα κοντάρι,
κάτι που θα σε διατηρούσε εκεί πάνω.

Η άνοδος ήταν δύσκολη.
Πόσες Σκύλλες εξημέρωσες
και πόσες Χάρυβδες πλησίασες,
προσέχοντας Στυμφαλίδες όρνιθες μη σε πληγώσουν;

Και τα κατάφερες! Ώσπου ο βράχος που σε σήκωσε,
κατρακύλησε.
Δεν ήταν πως ήθελες να κατέβεις. Ήταν, όμως, ένας
μέντορας. Ο δικός σου.

Και όταν τα σύννεφα διασχίζεις,
αναμνήσεις χρειάζεσαι για σθένος.

Αμφιταλάντευση. Τάση για αδράνεια.
Όχι!! Κραυγή εκκωφαντική και
το αγέρωχο φλαμίνγκο
ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά του
στο άπειρο να φθάσει.