Μονωδία στους αιωνόβιους φίλους

Κοιτώ τριγύρω και το πρώτο που αντικρίζω 

ανθρώπινες αδυναμίες

Σθεναρά βαστούν ο φθόνος, η χαιρεκακία, ο πόνος

Μέσα, όμως, στο απέραντο χάος

τουλίπες ολάνθιστες ξεπροβάλλουν

τα σημάδια ελπίδας.

Θετικά συναισθήματα

κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα στη λαίλαπα

της αδιαφορίας

της άρνησης

της φυγής.

Πού, βέβαια, εντοπίζονται τούτα;

Στη φιλία...

Στους δικούς σου,

στους δικούς μου, 

στους δικούς μας

Φίλους.

Σε άτομα-ερείσματα όταν γέρνεις

Σε άτομα-δροσοσταλίδες όταν διψάς

Σε άτομα-ανθρώπους όταν τους χρειάζεσαι.

Προς τι, λοιπόν, το άγχος περί {αυτό}καταστροφής;

Ανούσια η ανησυχία όταν υπάρχουν φίλοι.

Ψυχή, μην τους ξεχνάς.

Μην ξεχνάς να ζεις.