Ατέλειες και τελείες

Άλφα.
Γράμμα της αλφαβήτου με φανερή πρωτοκαθεδρία στις λέξεις.
Απαιτεί μεγάλη διαστολή στόματος, χορδών και κυρίως ψυχής για να προφερθεί. Για να ακουστεί.
Τυχαία, ωστόσο, δεν αντιπροσωπεύει συναισθήματα' φόβο, τρόμο, συμπόνια, χαρά, απόλαυση;
Τυχαία δεν υπάρχει στο δημιούργημα 'Σ' αγαπάω'; Στο αυθύπαρκτο.

Γιατί, όμως, καταστρέφει ζωές κι έννοιες; Άπειρες οι πληγές που προκαλεί:
α-δικία, α-συδοσία, αν-ισορροπία, α-τέλεια, α-διαφορία, αν-αισθησία.
Δύναται να δημιουργεί συναίσθημα και να το εξουδετερώνει, ως το οξύ τη βάση;
Ποια η βάση αυτού του κατακερματισμού;

Μήπως, τελικά, δεν ευθύνεται το άλφα για τις ατέλειες της ζωής; Είναι άραγε 
η ευθύνη όλων των γραμμάτων; Ποιος θα τις επωμιστεί; Σιγή.
Εγωκεντρισμός. Το έψιλον; 
Συστολές; Σίγμα ίσως; 
Κακοβουλία. Ναι, το κάπα. 'Η μάλλον όχι - σίγουρα όχι.
Και το μι θα μπορούσε, Μάλλον...

Αδύνατη η εύρεση. Επιτρέπεται μια εφεύρεση. Και τότε έρχεται η ευτυχής ανεύρεση.
Απόλυτη ευαισθησία και συνάμα καλαισθησία. Τέρμα οι τελείες. Ακόμη και οι παύλες. Το απόλυτο είναι μαχητό.
Στίγμα της ζωής τα αποσιωπητικά.
Κι επανάληψη στο μεταίχμιο των λεπτών.