Ονειρεύτηκα τον Edgar Allan Poe

Μα, δεν έγειρα πάνω στην καρδιά μου
για να δω εφιάλτη,
μαύρες και μακάβριες εικόνες.

Η καθημερινότητα μας
γίνεται ορατή κι επαναλαμβάνεται
διαφοροποιημένη στον ύπνο μας.

Τόσοι μήνες ευτυχίας με
μικρά κι αμελητέα προβλήματα να γεννιούνται
κι όμως, κανένα δυσάρεστο όνειρο.

Χθες είδα τον Poe - το γνωστό - με ξεκούρδιστη
κιθάρα ν' απαγγέλλει την αυτοβιογραφία του.
Σε φίλησε σταυρωτά, προτού σε παραδώσει σε μένα.

Ναι, ήσουν κι εσύ εκεί. Είχες καταφέρει
να έλθεις παρά την απόσταση, παρά τον πόνο.
Με κοιτούσες έχοντάς με αγκαλιά.

Το κλίμα ήταν δακρύβρεχτο.
Όλοι μάς άφηναν διότι δεν άντεχαν την εικόνα.
                                                                               Ο Poe  τότε πέθανε.

Εσύ τον έβλεπες νεκρό' εγώ έτρεφα
ελπίδες αναγέννησης.
Με φίλησες και τον ξέχασα.

Ήσουν καθ'όλη τη διάρκεια κοντά μου,
παρόλο που κάποια στιγμή έπρεπε
να γυρίσεις στα δρύινα βαρέλια σου.

Ομολόγησες πως ήταν σαγηνευτικές
στιγμές παρά το λίγο που κράτησαν.
Υπερβήκαμε τη φύση.

Πώς να ξεχαστεί το έντονό σου βλέμμα,
                                               η ερωτική φωνή,
                                                          τα τρυφερά άκρα;

Μάλλον δεν ονειρεύτηκα τον Poe, αλλά εσένα.
Αυτός ήταν κομπάρσος
σε τούτο το ερωτικό κατασκεύασμα.

Δεν ήταν εφιάλτης αυτό που είδα.
Αυτό το όνειρο θερινής νυχτός.
Ήταν προοικονομία.

(Real dream as seen - 1.6.'13)