Η γλώσσα είναι εξαίσια. Μέσω των λέξεων, των καταλήξεων, των προθέσεων, των σημείων στίξης, των συνθέσεων αποτυπώνεις τις βαθύτερες σκέψεις. Τις αποστέλλεις στους δέκτες που επιθυμείς. Είτε απροκάλυπτα είτε ως επί το πλείστον διακριτικά, διπλωματικά, στοχευμένα. Εναπόκειται στη διάθεση του άλλου να τις αντιληφθεί.
Ο ίδιος ο εαυτός σου, όμως, τι αντιλαμβάνεται από τα έτερα ερεθίσματα; Υπάρχουν στιγμές που θεωρεί πως όλα απευθύνονται σε αυτόν. Κάθε λέξη, κίνηση, αφιέρωση, μουσική, εικόνα θαρρεί πως είναι ένα κάλεσμα, ενώ στην τελική μπορεί να είναι τυχαίο. Άλλες φορές αποκλείει κάθε πιθανή σύνδεση, ακόμη κι αν υπάρχουν ελπίδες.
Περίεργα όντα και οι άνθρωποι.
Περίεργα όντα και οι άνθρωποι.
Φοβούνται.
Δε μοιράζονται το αίσθημα.
Να γίνει συν-αίσθημα.
Φιλη μου εσυ καλα τα λες αλλα τις περισσοτερες φορες ο εγωισμος γινεται τοσο μεγαλος που σου καταστρεφει την ψυχη με τν παραλληλη αδιαφορια
ReplyDeleteΌντως... Η αδιαφορία φθείρει. Ψυχοφθείρει. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρέπει να αποδίδεις τόση σημασία, αν ...υποκειμενικά δεν 'αξίζει' - όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται. Η κολλητή μου μου είπε πως . Ας πράξει ο καθένας όπως νομίζει.
ReplyDelete