Ποίμνιο αγάπης

(συνέχιση προβληματισμού περί λεξιλαγνείας και κατ' επέκταση περί υποκουλτούρας)

Αρχέγονη η τάση του ανθρώπου να μαζοποιείται.
Αιώνιο ένστικτο των ζώων να σχηματίζουν αγέλη.

Πολλές οι ωθήσεις προς τούτη την επιλογή. Μα, κυρίως,
ο φόβος. Αυτή η αδυναμία που διαθέτει τόση δύναμη.
Φοβάσαι μήπως δε γίνεις αποδεκτός. Ποιος χρήζει τους άλλους
αρμόδιους να σε κρίνουν;

Κοιτώ γύρω. Βλέπω.
Ύπαρξη προβλημάτων. Προβληματική ύπαρξη.
Τα μεγέθη ποικίλλουν, όπως κάθε μέγεθος, άλλωστε.
Μεγάλος, μικρός. Μια προφανής ιδέα.

Πανάκεια, συνεπώς; Πολλές και αναποτελεσματικές.
Κατηγοριοποίηση και ανικανότητα επιλογής.
Υποκριτική, μαζική κι ευτελής διασκέδαση;
Ρηχό.
Πομπώδεις, φιλοσοφημένες και αντισυμβατικές αναζητήσεις
στην εμποτισμένη με αλκοόλ και ουσίες χλόη ενός απόμερου πάρκου;
Βαθύ κι επώδυνο.

Η διαφορά στους φορείς, φέροντες και υποφέροντες τούτους
φαντάζει τεράστια' είναι, ωστόσο, μηδαμινή. Διότι σνομπ
μπορεί να είσαι είτε σου φαίνεται είτε όχι.
Ταιριάζετε μέχρι αηδίας, εσείς οι λαϊκοί αοιδοί και οι φθηνοί φιλόσοφοι,
καθώς αναζητείτε την ευτυχία στη μία μόνο όψη της ημέρας:
ή στο φως ή στο σκοτάδι...

«Αγαπάτε αλλήλους». Εύ-βηχο πολύ.Διαχρονική ατάκα.
Πώς, μα πώς, ν' αγαπήσεις τον άλλον όταν τον μισείς γι' αυτό που αγαπά;
Ίσως η λύση είναι να γνωρίσεις πρώτα τη δική του αγάπη.
Διστακτικά,
επιφυλακτικά,
αλλά ειλικρινά.

Κι αν αυτή η αποδοχή οδηγήσει σε εξομοίωση της κοινωνίας;
Θα χαθεί δηλαδή η αξιολάτρευτη και δη πολυπόθητη ποικιλομορφία;
Αλίμονο.
Όμοια ακούρδιστα σώματα παντού,
που εθελοτυφλούν.

Όταν έχεις το ισχυρότερο φως απέναντί σου,
όσο τυφλωμένος και να είσαι θα δακρύσεις.
Ας δημιουργηθεί ποίμνιο αγάπης και η πολυφωνία,
η ποικιλομορφία και καθετί πολυδιάστατο θα
διασωθούν στο βωμό της θείας κατανόησης.

(Εμπνευσμένο από συζήτηση με ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου)